از روايات پهلوي كه از شاهنامه فردوسي به ما رسيده ، بر مي آيد كه نوروز از زمان جمشيد ، جشن ملي پارسيان بوده است .

سر سال نو هرمز    فرودين         برآسوده از رنج تن ، دل ز كين        /    

   بزرگان به شادي بياراستند      مي و جام و رامشگران خواستند

چنين جشن فرخ از آن روزگار    به ما   ماند از آن خسروان يادگار

ابوريحان بيروني در آثار الباقيه عيد نوروز را به جمشيد نسبت مي دهد و مي گويد : « جمشيد براي خود گردونه اي ساخت و بر آن سوار شد و جن و شياطين او را در هوا حمل مي كردند و يك روز از كوه دماوند به بابل آمد و مردم با ديدن اين امر در شگفت شدند و اين روز را عيد گرفتند ( ترجمه آثار الباقيه )                                              .                             در نوروز نامه منسوب به خيام نيز نوروز به جمشيد نسبت داده شد .

شاعران پارسي گوي اشعاري نغز و دلپذير از نوروز سروده اند .

آمد بهار خرم با رنگ و بوي طيب         با صد هزار نزهت و آرايش عجيب

شايد كه مرد پير بدين گه جوان گردد    گيتي بديل يافت شباب از پي مشيب

بلبل همي بخواند بر شاخسار بيد        سار از درخت سرو مر او را شده مجيب

                                       ( رودكي )

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

باد صبا در آ«د فردوس گشت صحرا             آراست بوستان را نيسان به فرش ديبا                           نيسان : ماه هفتم تقويم سرياني معادل فروردين و ارديبهشت

عالم بهشت گشته عنبر سرشت گشته           كاشانه زشت گشته صحرا چو روي حورا

آهو همي گرازد گردن همي فرازد                   گه سوي كوه تازد گه سوي راغ و صحرا

ياقوت وار لاله بر برگ لاله ژاله                         كرده بدو حواله غواص در دريا                                           ( كسايي )

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

نوبهار از خويد و گل آراست گيتي رنگ رنگ    ارغواني گشت خاك و پرنياني گشت سنگ

گل شكفت و لاله بنمود از نقاب سرخ روي       آن ز عنبر بوي برد و اين ز گوهر برد  رنگ

ابر شد نقاش چين و باد شد عطار روم          باغ شد ايوان نور و راغ شد درياي گنگ                              ( منوچهري )

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

برخيز كه مي رود زمستان                 بگشاي در سراي بستان

برخيز كه باد صبح نوروز                   در باغچه مي كند گل افشان

خاموشي بلبلان مشتاق                    ر موسم گل ندارد امكان

بوي گل بامداد نوروز                      وآواز خوش هزاردستان                ( سعدي )